هر آنچه باید درباره سریال The Office بدانید!

سریال The Office یک سریال تلویزیونی آمریکایی طنز موقعیت (یا سیتکام) برگرفته از نسخه بریتانیایی به همین نام است، که به مدت ۹ سال در ۹ فصل و ۲۰۱ قسمت بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۳ از شبکه NBC پخش می‌شد. سازندگان این سریال ریکی جرویز و استیون مرشنت (که نسخه بریتانیایی رو هم ساخته‌اند) و گرگ دنیلز هستند. سریال در فصل اول با ریت نسبتاً بدی مواجه شده بود و تا مرز کنسلی پیش رفت اما خوشبختانه این اتفاق نیفتاد و از فصل دوم به بعد سریال روز به روز محبوب تر شد تا این که درحال حاضر در سایت IMDB سریال با نمره ۸٫۸ از ۱۰ در صدر سریال‌های کمدی قرار گرفته‌است.

با مجموعه‌ای از شخصیت‌های بی‌نهایت دوست‌داشتنی و داستان‌هایی که درون میلیون‌ها اتفاق ریز و درشت گره می‌خورند، سریال The Office نه تنها یکی از متفاوت‌ترین سیتکام‌های تاریخ تلویزیون لقب می‌گیرد بلکه به همان سریال کم‌تر دیده‌شده‌ای تبدیل می‌شود که این روزها به کمدی بی‌نهایت دل‌انگیز آن نیاز داریم. در ادامه مجموعه مقاله‌های معرفی سریال‌های فوق‌العاده اما دیده‌نشده با معرفی سریال The Office همراه ویجیاتو باشید.

زندگی کارمندی می‌تواند آخرین روش و سبک زندگی موردعلاقه هر انسانی باشد. حتی آدم‌هایی که چندان اهل ریسک‌کردن نیستند و با زندگی کارمندی به حداقل نیازهای لازم دست پیدا کرده‌اند هم گاهی از این سبک زندگی بی‌نهایت خسته‌کننده به ستوه می‌آیند. بخش عظیمی از این کسل‌کنندگی از روزهای تکراری و کارهای ناراحت‌کننده‌ای نشات می‌گیرد که تنها راه تحمل آن، تعامل با سایر کارمندان است و اوضاع وقتی خراب‌تر می‌شود که بیش‌تر همکاران یک مجموعه به دلیل باورها و خلقیاتی که دارند، چندان به یکدیگر نزدیک هم نباشند.

بنابراین تحمل هشت ساعت کاری برای تقریبا سی سال، کابوس بزرگی است که بسیاری از مردم یا از آن فراری هستند یا در تحمل مسیر طولانی آن برای همیشه از کارمندی دست می‌کشند. شاید ساخت یک سریال تلویزیونی از یک اداره با مجموعه‌ای از کارمندان گوناگون به همان میزان که سرشار از سوژه‌های بی‌نظیر است، به اندازه هویت کارمندی هم تکراری و خسته‌کننده باشد. اما عوامل سریال The Office با عبور از همه مفاهیم کسل‌کننده دنیای اداره‌های دیوانه‌کننده، سریالی را خلق کرده‌اند که تماشای آن حس هیجان‌انگیزی سرشار از خاطره و خنده به همراه دارد. یک سیتکام بی‌نهایت متفاوت، دوست‌داشتنی و خنده‌دار که پیداکردن عنوانی شبیه به آن تقریبا غیرممکن است.

داستان سریال The Office درباره چیست؟
داستان سریال The Office در شهر اسکرنتون ایالات پنسیلوانیا رخ می‌دهد. جایی که شعبه کوچکی از یک مجموعه بزرگ تولید و فروش کاغذ با نام داندر میفلن در آن واقع شده و تعدادی کارمند خسته و کلاسیک زیر سایه رییس تقریبا دیوانه‌شان کار می‌کنند. در نگاه نخست، به نظر می‌رسد سریال تنها می‌خواهد اتفاق‌های درون شرکت و تعامل کارمندان گوناگون آن را به تصویر بکشد اما وقتی شناخت خوبی از شخصیت‌ها به دست می‌آوریم، فیلم‌نامه ما را به درون دنیای شخصی و زندگی دیده‌نشده کارمندان شعبه اسکرنتون مجموعه داندر میفلن فرا می‌خواند.

به همین دلیل بسیاری از تماشاگرانی که سریال را در همان فصل نخست رها کرده‌اند، از تماشای هزاران سکانس تکرارنشدنی و بی‌نهایت خنده‌دار آن محروم شده‌اند. از آن‌جایی که فصل نخست سریال با بودجه‌ای محدودتر و در اپیزودهای کم‌تر ساخته شده تنها نگاهی گذرا به شخصیت‌های اصلی دارد و آن طور که باید درگیر داستان‌های فراموش‌نشدنی‌اش نمی‌شود. بنابراین برای رسیدن به اوج جذابیت سریال The Office باید زمان بیشتری به آن بدهید. هرچند بسیاری از تماشاگران آن حتی از فصل نخست هم لذت برده‌اند.

کارمندان شعبه اسکرنتون مجموعه داندر میفلن مجموعه‌ای واقعی از انسان‌های پیرامون ما هستند. آن‌ها با خلقیات، باورها، رفتارها و نژادهای گوناگون در کنار یکدیگر کار می‌کنند و به حدی به دنیای حقیقی زندگی انسانی نزدیک می‌شوند که بخش عظیمی از کمدی ‌واقع‌گرای سریال را به تنهایی به دوش می‌کشند. بنابراین برخلاف عمده سریال‌های سیتکام که کمدی خود را از دیالوگ‌های ملموس شخصیت‌ها می‌گیرند، سریال The Office به تنهایی شخصیت‌هایی خلق کرده‌ که مونولوگ‌های شخصی‌شان هم به شکل دیوانه‌کننده‌ای خنده‌دار است.

از مجموعه سریال‌های فراموش‌شده بخوانید:

فیلسوف کمدین نیویورکی در سریال Louie
تنها انسان باقی‌مانده از شیوع ویروسی در سال ۲۰۲۰ در سریال The Last Man on Earth
جیمز باند بی‌تربیت در سریال Archer
وقتی والتر وایت در سریال Ozark حسابدار می‌شود
معرفی اجمالی شخصیت‌های سریال The Office
شخصیت‌پردازی ریشه‌ای سریال به بازیگران اصلی‌اش کمک می‌کند تا تغییرات شخصیتی نقش خود را به زیبایی هر چه تمام‌تر به تصویر بکشند و تعاملی را میان یکدیگر برقرار کنند که شاید در کم‌تر سریالی در این سطح و اندازه دیده می‌شود. بنابراین با کمدی بی‌نظیری مواجه می‌شویم که ثانیه به ثانیه خنده‌های انفجاری‌اش را از شخصیت‌های بی‌نهایت دوست‌داشتنی‌اش قرض می‌گیرد و طبیعی به نظر می‌رسد که هر چه جلوتر می‌رویم، این صمیمیت و دوستی میان شخصیت‌های اصلی شیرین‌تر از قبل باشد. در ادامه همه آن‌چه پیش از آغاز تماشای سریال باید از شخصیت‌های اصلی بدانید را بررسی می‌کنیم.

مایکل اسکات (با هنرنمایی استیو کارل): مایکل به عنوان رییس شعبه اسکرنتون مجموعه داندر میفلن مردی احساسی و عجیب است که از هر دری برای تعامل حرفه‌ای با کارمندانی که زیر دستش کار می‌کنند، وارد می‌شود اما نتیجه تلاش‌های او بیش‌تر خنده‌دار و گاهی ناراحت‌کننده است. استیو کارل در دوران هنرنمایی‌اش در نقش مایکل اسکات یکی از بی‌نقص‌ترین شخصیت‌های کمدی تاریخ تلویزیون را شکل داد. به همین دلیل سکانس‌هایی که مایکل اسکات در سریال The Office دارد، به تنهایی می‌تواند به یک سریال محبوب تبدیل شود.

مایکل مردی خانواده‌دوست است که خانواده‌ای ندارد و اگرچه وجودی سرشار از عشق دارد اما هرگز آن را تجربه نکرده و به همان میزان که تلاش می‌کند در دنیای اقتصاد موفق باشد از استراتژی‌های عجیبی استفاده می‌کند. او که ظاهرا از اختلال دوقطبی هم رنج می‌برد، گاهی با تصمیم‌های به‌شدت ناگهانی مسیر داستان سریال را برای همیشه تغییر می‌دهد. مایکل اسکات یک تعریف بی‌نظیر از انسان مدرن امروزی است که همه هفت گناه کبیره (غرور، طمع، شهوت، حسادت، خشم، تنبلی و حتی شکم‌پرستی) را به شکل خنده‌داری در کنار یکدیگر جمع کرده تا تعریف کلاسیک یک رییس اداره را نمایش دهد. مایکل اسکات به عنوان بازیگر اصلی سریال The Office بخش مهمی از داستان‌ها و شوخی‌های تکرارنشدنی سریال را به دوش می‌کشد.

دوایت شروت (با نقش‌آفرینی تکرارنشدنی رین ویلسون): اگر مایکل اسکات پررنگ‌ترین شخصیت سریال The Office باشد، دوایت لقب گسترش‌یافته‌ترین شخصیت سریال را تصاحب می‌کند. دوایت همان شخصیتی است که اگرچه حالا در دنیای مدرن کارمندی گیر افتاده اما هنوز باورهای سنتی زندگی روستایی‌اش را حفظ کرده و این تناقض‌های زندگی در روستا و کار در شهر شخصیت او را وارد سطح جدیدی از جذابیت می‌کند. به همین دلیل دوایت با وجدانی تحسین‌برانگیز از رییسش یعنی مایکل حمایت می‌کند اما نظم روستایی زندگی‌اش در دنیای کارمندی شهرنشینی سوژه طنز همکارانش می‌شود.

شخصیت ساده اما دوست‌داشتنی دوایت شروت به حدی ریزه‌کاری و جزییاتی شگرف دارد که فیلم‌نامه سریال تا آخرین ثانیه‌هایش از او به عنوان یکی از کلیدی‌ترین شخصیت‌های سریال کار می‌کشد. به اعتقاد بسیاری از هواداران سریال The Office‌ آن‌چه این سریال را به عنوان متمایزی نسبت به عناوینی مانند Friends تبدیل می‌کند، درخشش شخصیت‌های خارق‌العاده‌ای مانند دوایت شروت است که پردازش آن‌ها نه تنها هوشمندی خاصی طلب می‌کند بلکه پردازش آن‌ها در فضای فیلم‌نامه‌ای سریالی مانند How I Met Your Mother هم غیرممکن به نظر می‌رسد.

جیم هالپرت (با درخشش جان کرازینسکی): سریال The Office زندگی هیچکدام از بازیگران اصلی آن را به اندازه جان کرازینسکی عوض نکرد. او تا پیش از آغاز فیلم‌برداری سریال بازیگری ناشناخته در آغاز دوران فعالیت هنری‌اش بود. به همین دلیل تا پایان فصل اول هم امید زیادی به درخشش سریال نداشت و به صورت پاره‎وقت در یک رستوران کار می‌کرد. اما هنرنمایی به‌یادماندنی او در داندر میفلن برای همیشه در ذهن تماشاگران سریال باقی ماند و راه او را برای حضور پررنگ در سینما باز کرد.

جیم می‌تواند مدرن‌ترین و بازیگوش‌ترین شخصیت سریال باشد. او در همان اپیزود نخست فصل اول به عنوان کارمند جدید به شعبه اسکرنتون مجموعه داندر میفلن اضافه می‌شود. بخش عظیمی از درخشش جیم هالپرت در سریال The Office به درگیری‌های روزمره‌اش با دوایت شروت و علاقه‌اش به پم بیزلی محدود شده اما سوژه‌های بی‌پایان او با دو همکاری که در کنار آن‌ها کار می‌کند به معنای فراموشی سریال در پرداختن به شخصیت اصلی او نیست. به همین دلیل موهای همیشه ژولیده و واکنش‌های ناگهانی او به دوربین، برای همیشه در ذهن تماشاگران باقی می‌ماند.

پیم بیزلی (با هنرنمایی جنا فیشر): جنا فیشر با سریال The Office وارد اقلیت بازیگرانی شد که با هنرنمایی شیرین‌شان در یک نقش مشخص برای همیشه در حاشیه قرار گرفتند. پم بیزلی بدون شک دوست‌داشتنی‌ترین شخصیت سریال است. او به شکل غم‌انگیزی احساسی و شیرین شکل گرفته و به عنوان دست راست مایکل اسکات همیشه از رفتارهای ناراحت‌کننده او رنج می‌کشد. پم به مرور زمان و با نشان‌دادن اهمیت کلیدی حضورش در فیلم‌نامه نقش بیشتری در سریال پیدا می‌کند و این فرصت را به تماشاگر می‌دهد تا بیشتر از قبل از خنده‌های شورانگیزش لذت ببرد.

در کنار مایکل اسکات، دوایت شروت، جیم هالپرت و پم بیزلی شخصیت‌های دیگری هم در سریال The Office حضور دارند؛ از اندری برنارد (اد هلمز) به عنوان هیجان‌زده‌ترین شخصیت سریال گرفته تا استنلی هادسون (لسلی دیوید برنارد) به عنوان یک کارمند خسته و ناراحت و حتی کوین مالون (برایان باوم‌گارتنر) که با اختلاف شیرین‌ترین حسابدار احمق دنیا است. با این حال لقب عجیب‌ترین شخصیت سریال به کرید برتون (کرید برتون!) می‌رسد که تقریبا تا پایان سریال شناخت درستی از پیشینه او به دست نمی‌آوریم و حتی نمی‌دانیم در داندر میفلن چه کار می‌کند.

شخصیت‌ها اگر مهم‌ترین ویژگی سریال The Office نباشند بدون شک پررنگ‌ترین وزنه سریال هستند. تعامل آن‌ها بایکدیگر در کنار زندگی شخصی درهم‌آمیخته‌شان به دغدغه‌ها و باورهایشان پیوند می‌خورد تا مجموعه‌ای از کمدی‌ترین دیالوگ‌های انسانی را نمایش دهد. این کمدی واقع‌گرایانه شبکه NBC همه آن‌چه از یک سریال کمدی انتظار می‌رود را در ۹ فصل و ۲۰۱ اپیزود خلاصه کرده تا دیالوگ‌های واقعا تاثیرگذارش را هرگز فراموش نکنیم.

چرا فیلم‌برداری سریال The Office تا این حد متفاوت است؟
اگر تماشای سریال The Office را آغاز کردید و با موفقیت از فصل اول شاید ناامیدکننده آن عبور کردید احتمالا این پرسش در ذهن شما ایجاد می‌شود که چرا فیلم‌برداری سریال تا این حد متفاوت به نظر می‌رسد؟ فیلم‌برداری این سریال نه تنها مهم‌ترین ویژگی آن است بلکه به روایت داستان هم شکل می‌دهد و حتی در مسیر داستان هم دخالت می‌کند. به این نوع از فیلم‌برداری در سینما Mockumentary گفته می‌شود. یعنی عوامل فیلم یا سریال آن را به گونه‌ای فیلم‌برداری می‌کنند که به نظر می‌رسد در حال تماشای یک مستند واقعی هستیم اما همه آن‌چه تماشا می‌کنیم پیرامون یک فیلم‌نامه از پیش نوشته‌شده می‌چرخد.

کمدی تصویری سریال به موفقیت بیشتر آن کمک کند تا تغییرات احساسی شخصیت‌ها را تماشا کنیم. بنابراین وقتی دوربین روی دست و با سرعت به دنبال شخصیت‌ها حرکت می‌کند، می‌توانیم هیجان بالای سکانس را لمس کنیم یا وقتی دوربین به صورت ناگهانی روی یک شخصیت زوم می‌کند، اهمیت ویژه واکنش آن شخصیت را بیشتر درک می‌کنیم. البته که عوامل سریال از این فیلم‌برداری نامتعارف برای به تصویرکشیدن دقیق‌تر رابطه شخصیت‌های سریال هم استفاده می‌کنند.

این نوع از فیلم‌برداری بخش عظیمی از قواعد تدوین در سینما را می‌شکند تا تجربه جدید و نزدیک‌تری به تماشاگر منتقل کند. به همین دلیل هم صمیمیت میان شخصیت‌های سریال The Office به فیلم‌برداری نه‌چندان قانونمندش کمک می‌کند تا تماشاگر همیشه احساس زندگی در کنار کارمندان داندر میفلن را داشته باشد. با این حال در عناوینی که به صورت Mockumentary ساخته می‌شوند، تعامل شخصیت‌‎ها با دوربین، شاید حداقل ارتباطی باشد که با تماشاگر پیدا می‌کنند.

اما این محدودیت‌های واقع‌گرایانه بخشی از خلاقیت عوامل را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد. بنابراین خبری از خنده‌های همیشگی سریال‌های سیتکام در سریال The Office نیست و حتی سکانس‌های فانتزی هم جایی در سریال ندارند. در مجموع اما این فیلم‌برداری واقع‌گرایانه به سریال کمک می‌کند تا دوربین را به عنوان دانای کل داستان بشناسیم و این دانای کل در بسیاری از موارد جزییاتی از سریال را نمایش می‌دهد که تماشاگر در حالت عادی از پی‌بردن به آن‌ها عاجز به نظر می‌رسد. این همان برگ برنده‌ای است که خالقان سریال بعدها در سریال Parks and Recreation هم از آن استفاده کردند.

با ترکیب همه نکات مثبت از فیلم‌برداری نادر تا شخصیت‌پردازی، سریال The Office اگر یکی از بهترین سریال کمدی تاریخ تلویزیون نباشد می‌تواند لقب متفاوت‌ترین آن‌ها را تصاحب کند. عنوانی شایسته و دوست‌داشتنی که اگرچه در طول ۹ فصل و ۲۰۱ اپیزودش فراز و فرودهای بسیاری دارد اما سبک و هویت همیشگی‌اش را حفظ می‌کند. آن‌هایی که این سریال را تا انتها تماشا کرده‌اند، اعتقاد دارند تجربه و لذتی که در زندگی با مایکل اسکات و کارمندانش وجود دارد هرگز در سایر سریال‌های مشابه دیده نمی‌شود. بنابراین اگر به تماشای یک کمدی متفاوت و فراموش‌نشدنی نیاز دارید، سریال The Office را از همین حالا در لیست تماشا قرار دهید.